Het begon met een foto…
Enkel twee voeten stonden op het plaatje. De linkervoet droeg een spitz en de rechtervoet een sneaker. De foto sloeg bij mij in als een bom. Eensklaps werd ik erdoor geraakt. Want precies dat, dat was ik!
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik dacht dat mijn gevoeligheid en kwetsbaarheid weggestopt moesten worden. Dat het verschrikkelijk zou zijn als de buitenwereld dit deel van mij zou zien. Een pijnlijke kramp volgde, waarin ik maar al te graag wilde laten zien hoe stoer en krachtig ik ben en hoe goed ik kan doorzetten.
Kriskras door elkaar bewegende delen in mijzelf zorgden in die tijd voor onrust, disbalans en niet weten. Het was het gevecht van de verschillende delen van mijn zijn. Omdat ik de overtuiging had dat ik moest kiezen tussen het één of het ander. Intussen won het niet-erkende deel, mijn (hoog)gevoeligheid, aan macht en kon het onverwachts de kop op steken. En dan uiteraard juist op die momenten waarin het zo niet welkom was.
Tot ik die foto zag. Dit was ik. Ik was én een spitz én een sneaker. Samen raakten ze precies mijn KERN. Het kwartje viel: dat alle delen in mijzelf aanwezig mogen zijn en dat ze ingezet mogen worden. Dat ik die delen niet meer met elkaar moest laten vechten, maar met elkaar moest laten dansen. En dat ik daar bewust voor kan kiezen. Wat zorgde dat idee voor ruimte! Ik kon mijn gevoeligheid weer waarderen, insluiten en als kracht zien. Zonder dat ik die krachtige en stoere kant opzij duwde. Deze kant van mijzelf had mij immers ook veel gebracht.
Zo leerde ik dat een polariteit een eenheid is die uit twee delen bestaat. Elk deel bestaat door én samen met een tegenovergestelde deel. Zonder elkaar kunnen ze niet bestaan. Zonder min bestaat er geen plus, zonder groot bestaat er geen klein, zonder links bestaat er geen rechts. Zo werkt dat ook met de polariteiten in onszelf. Samen maken ze beweging mogelijk. Samen zorgen ze voor de noodzakelijke balans.
Een paar jaar geleden, in de balletzaal, trok ik zowel mijn eigen spitz als mijn eigen sneaker aan. Voor een foto. Deze foto van mijn eigen linker- en rechtervoet hangt nog steeds in mijn werkkamer. Om mij eraan te herinneren dat ik getraind ben in het managen van de uitersten in mijzelf en dat de verschillende delen in mijzelf mogen bestaan. Dat ik er mag zijn! In al mijn facetten: rustig én avontuurlijk, kwetsbaar én stoer, vrouwelijk én mannelijk, lief én zakelijk, onzeker én krachtig, aanpassend én onderscheidend, wilskracht én overgave, luisteren én me laten horen, behoeftig én onafhankelijk, en leerling én leraar.
Als er dus íets is wat ik zelf goed ken, is het wel het gevecht van de polariteiten. Ik ken het veroordelen van een deel van jezelf en het wegstoppen daarvan. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik inmiddels getraind ben, rust ervaar en alle delen in mijzelf accepteer.
En dat gun ik jou ook.