wat een uitnodiging…

Kort geleden liep ik vlak voor zonsondergang met mijn dochter door de uiterwaarden van de Maas. Het was mooi weer. Het rook heerlijk fris en we droegen een shirtje en een korte broek. We liepen hand en hand. De vele konijntjes hupten vlak voor ons de bosjes in toen ze zei: “Mam, had je niet liever een dochter gehad die beter kon leren?” Wat een vraag! Hoe veelzeggend. Met die vraag vertelde ze me welke signalen zij heeft opgevangen. Welke norm er bestaat. Ook wij hebben haar en haar broer een bepaald plaatje voorgehouden. Nu gaf ze me ook de kans om te zeggen hoe zeer dit niet het geval is. Dat ze fantastisch is zoals ze is en dat het mij, ons, niet uitmaakt hoe cognitief sterk ze is. De ruimte die ik voelde bij het uitspreken hiervan was zaligmakend. Zij wist en voelde het ook.

Want wat ze niet kon weten, of heus ergens toch wel fijngevoelig dat ze is, is dat ik een pad heb moeten doorlopen om hier op dit punt te geraken. Mijn eigen ideeën en overtuigingen en de wijze hoe ik bedraad was, heb ik onderzocht. Na confrontatie. Na frustratie. Na onrust. Bovenal na angst. Hierna nam ik een herbesluit: geen focus meer op resultaten. Wel meer aandacht voor plezier en voor datgene waar ik competent in ben. Minder wilskracht, meer  K E R N K R A C H T.

Mijn kinderen leven in een huis met een moeder die nog steeds haar ambitieniveau niet per se verlaagd heeft, die nog steeds houdt van leren en ontwikkelen en leesgraag is. Ik ben me erg bewust van wat dat met de kinderen doet. Echter betekende mijn verandering van focus en aandacht direct een andere blik naar en voor mijn kinderen. Mijn eigen ruimte gaf hen ruimte.

Mijn zoon en dochter hebben tijdens hun basisschooltijd onvoldoende geleerd waar zij competent in zijn. Dat vind ik verdrietig. Ze hebben helaas te vaak, zeker mijn zoon, te horen gekregen waar zij niet goed in zijn. Gatver! Mijn man is trainer bij Leer- en Veerkracht. Een organisatie die een heleschoolbenadering veerkracht en welbevinden biedt en iedereen op school (leerkracht en leerling) traint zodat welbevinden een belangrijke pijler wordt van het schoolbeleid. Daar gaat het om: dat je kind veerkrachtig en gelukkig is (of het nu goed of minder goed kan leren). Dat je kind zich goed voelt over zichzelf en vanuit daar zorgdraagt voor anderen. En het goede nieuws is: veerkrachtig zijn is te leren! Wat had ik het mijn kinderen gegund dat hun basisschool daar lessen over had verzorgd.

Mijn kinderen zijn niet voor niets mijn kinderen, onze kinderen. Deze leermeesters zijn op mijn pad gekomen om mij lessen te leren. Te leren ja, waar ik zo van houd dus. Deze leermeesters houden niet van leren. Althans niet van traditioneel leren. We gaan het zien, want wie weet. Ik lees ze wel eens, de succesverhalen: iemand die op de basisschool voortdurend te horen heeft gekregen dat hij/zij niet kon leren en dan uiteindelijk toch het HBO of WO diploma haalt. Ik betrap mezelf er ook nog wel eens op dat ik mijn kinderen voorspiegel dat ze na het vmbo en het mbo alsnog naar het HBO kunnen. Hier wil ik mee oppassen. Want ik schets mogelijk toch verwachtingen. Ze zijn niet dan pas geslaagd. De garantie op geluk wordt hiermee niet vergroot. Ik wil niet ontkrachten dat mijn lieve mooie gevoelige kinderen hartstikke ok zijn zoals ze zijn. Ze ontvangen van ons alle liefde en ondersteuning die ze nodig hebben om hun eigen K E R N K R A C H T te gaan ontdekken. Eerst maar eens beleven. Ervaren. En plezier hebben. Ongekend veel plezier hebben.